โดยนักเขียนรับเชิญ คริส บีล
ตลอดสิบปีที่ผ่านมาผมวาดฝันถึงการใช้ชีวิตในเมืองไทย แต่ไม่นึกเลยว่าโรคระบาดที่คร่าชีวิตผู้คนไปทั่วโลกจะทำให้ความฝันของผมเป็นจริงขึ้นมา
วันที่ 6 กุมภาพันธ์ 2563 ผมออกจากอพาร์ทเมนท์ในเมืองซานฟรานซิสโก (สหรัฐฯ) และตรงดิ่งไปสนามบินเพื่อมุ่งตรงสู่เมืองไทย ซึ่งเป็นสิ่งที่ทำทุกฤดูหนาว ระหว่างออกเดินทาง สตีเว่น ลูกชายชาวจีนอพยพและเจ้าของร้านซาลาเปาในตึกก็พูดว่า “บ้าหรือเปล่า อย่าไปเอเชียตอนนี้เลย กำลังมีไวรัสโคโรนาระบาด อยู่นี่แหละ ปลอดภัยกว่า” ตอนนั้นคำพูดของเขาไม่มีความหมายเท่าใดนัก ตอนนั้นประเทศจีนตกอยู่ท่ามกลางสิ่งที่กำลังจะกลายเป็นการระบาดไปทั่วโลก และไทยก็มีตัวเลขผู้ติดเชื้อสูงที่สุดนอกประเทศจีน แต่ผมไม่ใส่ใจกับคำพูดของเขามากนักและเดินทางต่อไปยังสนามบินเพื่อขึ้นเครื่องมายังกรุงเทพฯ
ผมวางแผนไว้ว่าจะใช้เวลาอยู่ในเมืองหลวงสัก 2-3 วันก่อนจะเดินทางมายังภาคอีสานเพื่อถ่ายภาพและร่วมจัดนิทรรศการเกี่ยวกับนักดนตรีหมอลำ ที่กรุงเทพฯ หน้ากากอนามัยกลายเป็นสิ่งที่ผู้คนทั่วไปสวมใส่ ที่หน้าห้างสรรพสินค้าและโรงแรมมักมีการแจกเจลล้างมือ มาตรการเหล่านี้ยังเป็นสิ่งที่แปลกปลอมอยู่ในประเทศของผม
หนึ่งเดือนต่อมา ผมตกอยู่ท่ามกลางการระบาดของโควิด-19 ในจังหวัดขอนแก่น เช่นเดียวกับประเทศอื่นๆ ประเทศไทยเริ่มใช้มาตรการล็อกดาวน์ มีการประกาศเคอร์ฟิวทั่วประเทศ เทศกาลสงกรานต์ถูกยกเลิกและห้ามขายเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ชั่วคราว เที่ยวบินเดินทางกลับซานฟรานซิสโกของผมถูกยกเลิกหลายครั้ง ขณะเดียวกันทั่วโลกมีตัวเลขการติดเชื้อและเสียชีวิตเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ตัวเลขของไทยดูเหมือนยังอยู่ในระดับที่ควบคุมได้ ส่วนตัวเลขผู้เสียชีวิตรายวันในสหรัฐฯ ในช่วงนั้นเพิ่มขึ้นเป็นหลักร้อยหรือหลักพันในบางวัน ผมต่ออายุวีซ่าและตัดสินใจที่จะอยู่จังหวัดขอนแก่นต่อ แทนที่จะเดินทางกลับไปยังสหรัฐฯ ที่ขณะนี้กลายเป็นศูนย์กลางของการระบาดของโรคแล้ว
เดือนเมษายน การใส่หน้ากากอนามัย การวัดอุณหภูมิร่างกาย เจลล้างมือ และการรักษาระยะห่างทางสังคมกลายเป็นเรื่องธรรมดาในขอนแก่น ผมไปตระเวนตามท้องถนนเพื่อบันทึกเรื่องราวของช่วงเวลาที่ไม่ธรรมดาทางประวัติศาสตร์นี้ไว้อย่างพินิจพิเคราะห์
ห้างสรรพสินค้า ร้านตัดผม ร้านนวด และสถานบันเทิงทุกแห่งถูกปิด ร้านอาหารก็ขายให้เฉพาะการสั่งกลับบ้านเท่านั้น มีเพียงแค่เซเว่น อีเลฟเว่นและร้านขายของชำเท่านั้นที่มีการวัดอุณหภูมิบริเวณทางเข้าร้าน มีการปฏิบัติมาตรการรักษาระยะห่างทางสังคมตามร้านขายอาหารทั่วไป และมีการห้ามการรวมตัวของคนหมู่มากที่บึงแก่นนคร และสนามกีฬาขอนแก่น ส่วนสนามบินขอนแก่นมีเที่ยวบินไม่กี่เที่ยวต่อสัปดาห์ ซึ่งผลกระทบต่อเศรษฐกิจเริ่มเห็นได้ชัด เมื่อคนหาเช้ากินค่ำเริ่มไม่พอกิน ต้องอาศัยการบริจาคเพื่อให้ครอบครัวได้ประทังชีวิต
ขณะเดียวกันที่สหรัฐอเมริกากลับตอบสนองค่อนข้างช้าและมีการใช้ไวรัสเป็นเรื่องทางการเมือง ในขณะที่ตัวเลขของผู้ติดเชื้อและผู้เสียชีวิตเพิ่มขึ้นไปเป็นหลักหมื่นและแสน ประเทศบ้านเกิดของผมยังถกเถียงกันไม่จบว่า พลเมืองควรใส่หน้ากากอนามัยหรือไม่ หลายประเทศมีการล็อกดาวน์ การกักตัวเองอยู่กับบ้านหรือที่พัก ประธานาธิบดีทรัมป์กลับวนเวียนอยู่กับการกล่าวโทษผู้อื่นมากกว่าที่จะนำพาประเทศผ่านวิกฤต ชาวอเมริกันกว่า 30 ล้านคนในตอนนั้นต้องกลายเป็นคนว่างงานและต้องการที่จะให้เศรษฐกิจเดินหน้าอีกครั้ง ในบางรัฐผู้คนชุมนุมตามท้องถนนเพื่อเรียกร้องให้มีการเปิดเมือง พวกเขาท้าทายมาตรการการรักษาระยะห่างทางสังคมและยังปิดทางเข้าอาคารสถานที่ราชการและโรงพยาบาลอีกด้วย
ช่วงเวลาสามเดือน ประเทศไทยและสหรัฐฯ ได้สลับขั้วกัน สหรัฐฯ กลายเป็นประเทศที่มีผู้ติดเชื้อและเสียชีวิตมากที่สุด ขณะที่ตัวเลขของไทยลดลง ผมโชคดีที่อาศัยอยู่ที่ขอนแก่นในช่วงเวลานี้ น่าสนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น เมื่อหลายประเทศทั่วโลกเริ่มเปิดเมือง
ภาพถ่ายต่อไปนี้ ผมถ่ายระหว่างกลางเดือนเมษายนและกลางเดือนพฤษภาคมในเมืองขอนแก่น
ระหว่างวันที่ 28 ตุลาคม - 3 กันยายน 2566 องค์การ Mekong Dam Monitor รายงานว่า ปรากฎการณ์แล้งหนักในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้นี้กำลังถูกซ้ำเติมด้วยปริมาณน้ำในแม่น้ำโขงที่ลดลง สาเหตุหลักสาเหตุหนึ่งมาจากการกักเก็บน้ำไว้ใช้เองของเขื่อนจากประเทศจีน
ปี 2566 ท่ามกลางการพยายามฟื้นตัวทางเศรษฐกิจแต่หนี้คนไทย […]
หลากหลายนโยบายของ ทักษิณ ชินวัตร อดีตนายกรัฐมนตรีคนที่ […]
กระแสความเชื่อและความศักดิ์สิทธิ์ได้ก่อกำเนิดลัทธิใหม่ขึ้นในสังคม เติบโตและได้รับความนิยมจากประชาชนอย่างวงกว้าง ผสานรวมเป็นหนึ่งกับศาสนาสำคัญอย่างพุทธศาสนาของสังคมไทย ตลอดจนสังคมเอเชียตะวันออกและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ การเติบโตขึ้นของลัทธิดังกล่าวจะเป็นของลัทธิอื่นใดไปไม่ได้นอกจาก ลัทธิบูชาความมั่งคั่ง (Cult of Wealth)
