“ตลาดกีบหมู” อยู่บนถนนสุเหร่าคลองหนึ่ง กรุงเทพฯ เป็นตลาดนัดของเหล่าแรงงานที่ส่วนใหญ่มาจากแดนอีสาน ตั้งแต่เช้าตรู่พวกเขาจะสะพานกระเป๋าเพื่อรอนายจ้างมารับไปทำงานรายวัน ส่วนใหญ่เป็นงานที่ใช้ความเสี่ยงกว่าปกติ แต่พวกเขาก็ยอมเพราะด้วยค่าจ้างที่สูงกว่าลิ่ว คนที่รับความเสี่ยงได้อาจจะได้ค่าจ้างสูงถึงวันละ 1,000 บาท แต่ผลร้ายอาจนำมาสู่ความตาย
และนี่คือ ชีวิตของแรงงานอีสานในตลาดกีบหมู
แดนอีสานไม่ใช่ทุ่งลาเวนเดอร์ “แก้วใส” เจ้าของเพจ แก้วใส Daily life story จึงแหกกฎภภาพจำของคนต่างถิ่นที่มองอีสานว่า เป็นดินแดนแห่งความแห้งแล้ง คนอยู่ต้องโง่ จน เจ็บ และไม่ใช่ทุ่งลาเวนเดอร์ เพื่อให้คนเข้าใจชีวิตและวัฒนธรรมของคนอีสานแบบใหม่ ด้วยการเล่าแบบเรียลๆ เน้นใช้ภาษาท้องถิ่นเมืองสกลนครปนกับภาษาอังกฤษ
ในอดีตภาพจำของความเป็น “อีสาน” ถูกสื่อบันเทิงต่าง ๆ ผลิตซ้ำและสร้างค่านิยมที่ว่า การเป็นคนอีสานคือ คนที่ยากจน แร้นแค้น หดหู่ และเป็นพลเมืองชั้นสองที่มีจุดมุ่งหมายหลักในชีวิตคือ การมุ่งหน้าเข้ามาแสวงหาความเจริญก้าวหน้าของชีวิตในกรุงเทพฯ
เพจเฟซบุ๊ก “ประเทดอุบล” เป็นตัวอย่างของคนทำสื่อในจังหวัดอุบลที่ประสบความสำเร็จ มียอดคนติดตามไม่ต่ำกว่า 3 แสนคน ทีมงานทั้งหมดเป็นคนรุ่นใหม่ที่ผลิตเนื้อหาในท้องถิ่นได้อย่างสนุก เข้าถึงผู้คน ที่สำคัญพวกเขายังมีอุดมการณ์แรงกล้าที่นอกจากสร้างความสุขให้ผู้คนในท้องถิ่นแล้วยังให้ความสำคัญกับคนตัวเล็กตัวน้อยที่ไม่มีเสียงได้เปล่งพลังเพื่อทำให้ท้องถิ่นดีขึ้น
รัสมี อีสานโซล หรือ รัสมี เวระนะ ศิลปินชาวอีสานผู้ได้รับการยกย่องจากสื่อหนังสือพิมพ์ The States Timesให้เป็น 1 ใน 50 บุคคลที่น่าจับตามองของเอเชีย ในด้านสาขาศิลปวัฒนธรรมและการแสดง การยกย่องและชื่อเสียงที่สั่งสมนั้น มาจากแนวดนตรีที่เธอได้ค้นพบและสร้างสรรค์ออกมา โดยนำรากเหง้าอย่าง หมอลำ เจรียง กันตรึม ผสมกับความเป็นสากลคือเพลงโซล จึงออกมาเป็นแนวดนตรีที่เรียกว่า อีสานโซล (Isan Soul) เปิดมุมมองใหม่ๆ ให้ผู้ชมและผู้ฟังได้เข้าถึงเพลงอีสานอีกหนึ่งรูปแบบ
