พื้นที่โคกหินขาวเคยเป็นพื้นที่อยู่อาศัยและพื้นที่ทำกินของชาวบ้าน อ.น้ำพอง จ.ขอนแก่น แต่ปี 2535 พื้นที่กว่า 2 พันไร่ กลับถูกหน่วยงานรัฐปักหมุดเป็นพื้นที่สาธารณะและมีโครงการจะสร้างโรงงานแป้งมันในพื้นที่ทำให้ชาวบ้านไม่ยินยอม กระทั่งนำมาสู่การต่อสู้ครั้งใหญ่
แต่จนถึงตอนนี้ข้อพิพาทที่ดินโคกหินขาวระหว่างชาวบ้านกับรัฐก็ยังไม่สิ้นสุด เพราะการปักหมุดดังกล่าวทำให้จนถึงขณะนี้มีหลายคนที่ไม่สามารถถือครองกรรมสิทธิ์ในที่ดินทำกินได้
หมายเหตุ : ผลงานชิ้นนี้อยู่ในโครงการ Journalism that Builds Bridges (JBB) สนับสนุนโดย สถานทูตเนเธอร์แลนด์ สถานทูตฟินแลนด์ สถานทูตนิวซีแลนด์ UNDP และ UNESCO
การเป็นผู้ถูกกระทำจึงทำให้อิซาเบลล่าลุกขึ้นสู้เพื่อทวงความยุติธรรมที่สมควรได้รับ เรื่องราวของเธอจึงเป็นตัวอย่างและเป็นแรงบันดาลใจให้กับผู้หญิงที่ถูกล่วงละเมิดทางเพศอีกเป็นจำนวนมากให้ลุกขึ้นสู้ แต่ปัญหาของผู้หญิงรายอื่นๆ ที่เข้าไม่ถึงความยุติธรรมไม่ใช่เพราะพวกเธอไม่กล้า แต่เป็นเพราะระบบที่กีดกันไม่ให้พวกเธอเข้าถึงสิทธิที่ควรได้รับ
ในแต่ละวันมีผู้หญิงถูกละเมิดทางเพศและถูกกระทำความรุนแรงทางร่างกายหรือจิตใจ ไม่น้อยกว่า 7 คน/วัน และมีคนอีกเป็นจำนวนมากที่เลือกปิดบังการถูกกระทำให้เป็นความลับ เพราะสภาวะสังคมที่ไม่เอื้อให้พวกเธอออกมาเรียกร้อง ชีวิตของนางสาวเอก็เป็นเช่นนั้น เธอเลือกเก็บงำเรื่องราวของการถูกกระทำความรุนแรงทางเพศไว้เพียงลำพัง ในขณะที่กฎหมายการเอาผิดผู้กระทำความรุนแรงไม่เอื้อให้พวกเธอลุกขึ้นสู้ จึงไม่รู้ว่า ตัวเลขของความรุนแรงจะลงหรือไม่
“มิ้นท์ นาดศิลปฏิวัติ” ไม่เคยประเมินราคาที่ต้องจ่ายทางการเมืองเป็นตัวเงิน เพราะเธอเลือกที่ออกมาเรียกร้องสิทธิทางการเมืองบนท้องถนนโดยใช้ศิลปะ อย่างไม่ได้คิดหวังว่า จะถูกฟ้องร้องด้วยกฎหมายมาตรา 112 ถึง 4 คดี ทางเลือกหนึ่งที่เธอเลือกเดิน คือ การลี้ภัยทางการเมือง โดยใช้ชีวิตอยู่ประเทศฝรั่งเศส เพื่อรอวันที่จะเห็นประเทศไทยเป็นประชาธิปไตยตามที่เธอคิดฝัน
กว่า 9 ปีหลังรัฐประหารมีผู้ถูกฟ้องร้องโดยกฎหมายปิดปากหรือ SLAPP ถึง 570 คดี ส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงนักปกป้องสิทธิ The Isaan Record ได้พูดคุยกับผู้หญิงที่ถูกฟ้องร้องในคดีแพ่งเรียกร้องค่าเสียหายกว่า 3.6 ล้านบาท จากการออกต่อสู้ปกป้องบ้านเกิดจากการทำเหมืองวานรนิวาส จ.สกลนคร ซึ่งเธอยืนยันต่อสู้ในบทบาทนี้ต่อไป แม้จะมีบาดแผลจากการต่อสู้
