ม.112 กรงขังศิลปิน
"ถ้าเราไม่มีกฎหมายอาญามาตรา 112 เราจะพูดเรื่องอะไรก็ได้ ศิลปินที่ไม่แสดงเจตนารมณ์ของตัวเอง หรือความคิดอีกด้านของกระแสหลัก เป็นปัญหาให้งานสร้างสรรค์ไม่ทะลุทะลวง"
นักเขียนอีสาน
หยดเหงื่อที่เขาไม่เคยปลูก
ผู้ฉกฉวยล้วนมีทุกสังคม ไม่เว้นแม้แต่การเพิ่มสีเขียวให้พื้นที่ก็ยังมีความเหลื่อมล้ำ “อรรณพ วันศรี” นักเขียนกลุ่มนักเขียน NEW4D สะท้อนไว้ในบทกวี “หยดเหงื่อที่เขาไม่เคยปลูก
| Untitled |
บทกวีของกลุ่มนักเขียน NEW4D ตั้งคำถามไม่แตกต่างกลุ่มนักศึกษา ประชาชน ที่เคลื่อนไหวให้ปฏิรูปสถาบัน...ลองอ่านทีละบรรทัด
กวีNew4D – อุ้มหาย
“การอุ้มหาย” เป็นถ้อยคำแห่งยุคสมัยที่ไม่มีใครอยากได้ยิน ไพรยุทธ สะกีพันธ์ กวีแห่งกลุ่มนักเขียนอีสาน New4D ชวนตั้งคำถามว่า เกิดอะไรขึ้นในสังคมไทย “ทำไมมีการอุ้มหาย”
วรรณคดีอีสานที่คนไทยไม่นับ ทั้งที่มีระดับเดียวกับพระถังซัมจั๋งหรือไซอิ๋วของจีน
อีสานมีวรรณกรรมชั้นเยี่ยมหลายเล่ม แต่กลับไม่ได้รับส่งเสริมให้เป็นที่รู้จักในวงกว้าง วิทยากร โสวัตร จึงตั้งคำถามว่า ฤาเพราะความเป็นอื่นที่ทำให้วรรณกรรมอีสานถูกลืม?
10 ปีชายคาเรื่องสั้น : วารสารเพื่อเสรีชน
ทีมงานเดอะอีสานเรคคอร์ด สนทนากับ มาโนช พรหมสิงห์ บรรณาธิการวารสารชายคาเรื่องสั้น ตั้งแต่ชะตากรรมของหนังสือจนถึงมรดกคณะราษฎรที่กำลังถูกทำให้เลือนหาย
เปิดใจ บก.วารสารชายคาเรื่องสั้น
หนึ่งทศวรรษวารสารชายคาเรื่องสั้น วารสารแห่งแดนอีสาน ซึ่งส่งงานวรรณกรรมที่สะท้อนความเจ็บปวด ทุกข์ยากแห่งยุคสมัยถึงผู้อ่านมาหลายเล่ม แต่ก็ยังไม่สามารถขจัดวาทกรรม "คนอีสานโง่ จน เจ็บ" มาโนช พรหมสิงห์ บรรณาธิการวารสารชายคาเรื่องสั้นสะท้อนภาพสิบปีของวารสารฉบับนี้
ทุก(ข์)ฤดู
เมื่อชีวิตต้องต่อสู้ในทุกฤดู การเฝ้าวันสิ้นสุดจึงเป็นอีกหนึ่งหนทางออก กวีจาก ไพรยุทธ สะกีพันธ์ นักเขียนอีสานกลุ่ม NEW4D
ฅ ฅน อยู่ที่ไหน
“ว่ากันว่า ไม่มีบ้านหลังใดไม่เคยมีคนตายฉันใด ก็ไม่มีผู้หญิงคนใดไม่เคยถูกล่วงละเมิดทางเพศฉันนั้น เราต่างเติบใหญ่มาในสังคมที่ผู้คนส่วนใหญ่คิดว่าการเปิดกระโปรงเด็กผู้หญิงเป็นเรื่องแกล้งกันธรรมดา” ส่วนหนึ่งจากเรื่องสั้น “ฅ ฅน อยู่ที่ไหน” เขียนโดย โมไนยา บุญช่วยชู นักเรียนชั้น ม.6 โรงเรียนสาธิตมหาวิทยาลัยขอนแก่น
พฤษภาฯ เลือดปี’53 (9) – ห่าก้อม
ในสังคมอีสาน ถ้าใครถูกผลักไสว่าเป็น “ปอบ” คนนั้นคือ ตัวอันตราย ที่ไม่มีวันมีที่ยืนสังคมหมู่บ้าน เรื่องสั้น “ห่าก้อม” จารุพัฒน์ เพชราเวช ใช้สัญลักษณ์เพื่อโยงความขัดแย้งในหมู่บ้านให้เห็นภาพการเมืองระดับชาติที่ “พี่ชาย - น้องสาว” ถูกอำนาจโบราณยึดอำนาจแล้วผลักไสให้เป็น “ห่าก้อม”