ถ้าโควิดไม่มาเยือน “สมร พมรลี” แม่ค้าชาวขอนแก่น คงไม่สูญเสียอาชีพการขายของบนรถไฟไป ทั้งที่อยู่กับอาชีพนี้เกือบชีวิต แต่เมื่อการรถไฟฯ ไม่ให้ขาย เธอที่เป็นเสาหลักครอบครัว ต้องเลี้ยงหลายชีวิตจึงจำเป็นต้องดิ้นรนให้อยู่รอดด้วยการหาบเร่ช่วงกลางคืน ซึ่งมีคู่แข่งน้อยกว่าและร้องเพลงเป็นของแถมให้ลูกค้า
หมายเหตุ : สารคดีชิ้นนี้อยู่ภายใต้โครงการ Journalism that Builds Bridges
เช้าวันหนึ่ง ขณะที่ทรงพล สนธิรักษ์ บัณฑิตคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น ยืนต่อหน้ากรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ ในพิธีรับพระราชทานปริญญาบัตร เช้าวันนั้น เขาใช้เวลา 1.5 วินาที ชูสัญลักษณ์ 3 นิ้ว ต่อหน้าพระพักตร์ ไม่ว่าโดยตรงหรือโดยอ้อม เหตุการณ์ในวันนั้นนำมาสู่ความยุ่งยากหลายประการในชีวิต โดยเฉพาะการถูกเพ่งเล็งในฐานะนักเคลื่อนไหวทางการเมือง
เมื่อวันที่ 18 มกราคม ที่ผ่านมา แบม อรวรรณ ภู่พงษ์ และ ตะวัน ทานตะวัน ตัวตุลานนท์ สองนักกิจกรรม ประกาศยื่นขอถอนประกันตัวเองในคดีตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 112 รวมถึงการอดน้ำอดอาหารเพื่อให้กระบวนการยุติธรรมปฏิบัติตามข้อเรียกร้อง 3 ข้อ
“คิดถึงทุ่งลุยลาย” ที่ขับร้องโดย เย็นจิตร พรเทวี เป็นหนึ่งบทเพลงจากอัลบั้มที่มีชื่อเดียวกันกับชื่อเพลง วางจำหน่ายโดยค่ายเสียงสยาม เพลงต้นฉบับเดิมนั้นมีจังหวะช้า ฟังง่าย และได้มีการนำมาทำเวอร์ชั่นใหม่ในหลายต่อหลายครั้ง ซึ่งกิจกรรมรับน้องเชิงสร้างสรรค์จากกลุ่มสันทนาการของนักศึกษามหาวิทยาลัยขอนแก่น มีการนำเพลงดังกล่าวมาเป็นหนึ่งในเพลงเชียร์ และผสมผสานไปกับท่าเต้น เกิดเป็นเอกลักษณ์ จนชาว มข. จะรู้กันว่า “เพลงทุ่งลุยลาย คือ เพลงชาติ มข.”
วัด สถานที่แห่งความสงบ ร่มเย็น ที่พึ่งพาของพุทธศาสนิกชนและคนในชุมชนตั้งแต่อดีตถึงปัจจุบัน แต่ในช่วงเวลาหนึ่ง วัดบูรพาภิรมย์ อำเภอส่องดาว จังหวัดสกลนคร ถูกใช้เป็นสถานที่สอบสวนและทรมานเพื่อรีดเค้นข้อมูลผู้เกี่ยวข้องกับคอมมิวนิสต์ ในช่วงปี พ.ศ. 2501-2506 ซึ่งอยู่ในรัฐบาลของจอมพลสฤษดิ์ ธนะรัชต์
