ภาพปกโดย มาโนช พรหมสิงห์
ไพรยุทธ สะกีพันธ์ เรื่อง
เด็กน้อยเอ๋ย อย่าร้องไห้ เดี๋ยว “ไทยกินบี”
ต้องทำตัวให้ดีดี ห้ามมีเสียง
อย่าดื้อดึงตึงตังระวังสำเนียง
เลิกทุ่มเถียงเลิกต่อล้อ ทุกข้อคาใจ
อยากรู้เขาคือใคร “ไทยกินบี”
คงอ้วนพีคราวลุงพลุ้ยพุงใหญ่
ยังหนุ่มแท้แก่ชราหรือว่าไร
บ้านอยู่แห่งหนไหนหรือไม่มี
เคยเสียงเล็กเด็กร้องก้องหมู่บ้าน
กลับเงียบย่านขยายไกลไปทุกที่
นับหมู่บ้าน หลายหมู่บ้าน นับนานปี
“ไทยกินบี” เทียวกินบาปเต็มคราบคำ
เก็บซ่อนความสงสัย “ไทยกินบี”
อาจเหมือนหมีตัวใหญ่อยู่ในถ้ำ
เหมือนสิงโต เสือดาว เสือขาว เสือดำ
หรือเป็นปอบเข้าครอบงำก่อนอำกิน
จำเรื่องราวฝังใจ “ไทยกินบี”
ครั้งผู้เฒ่าเล่าว่ามีอยู่ทุกถิ่น
ถ้าเด็กดื้อร้องไห้มันได้ยิน
จะหักคอ ชักงอชักดิ้น จนสิ้นใจ
ในค่ำคืนมืดมัว กลัวกลัว กล้ากล้า
มีคำถามความว่า “กินแค่บี กินขี้ด้วยไหม”
เป็นคำถามพล่อยพล่อย ลอยลมไป
ไม่ต้องการคำตอบใด จาก “ไทยกินบี”
หมายเหตุ : บรรณาธิการต้นฉบับ โดย ธีรยุทธ บุษบงค์ กวีชาวศรีสะเกษ ผู้คร่ำหวอดในวงการกวีถิ่นอีสาน
