โดย เพตรา วิเศษรังสี
ขอบคุณภาพหน้าปกจาก iStock.com/Domepitipat
*
ฉันชอบเวลาเป็นหวัดเหมือนกัน
ไม่ได้กลิ่นอะไรเลย
ควันไฟ ไอฝน แม้แต่กรุ่นกาแฟที่รักนักหนา
ข้างนอกนั่น เราต่างใส่หน้ากาก
กลิ่นของความจริง คละคลุ้งไปทั่ว
ไม่คิดจะหลีกหนี ต่อต้าน ทำลายล้าง
เราสูดดมความจริงกันทุกวัน
อยู่กับปัญหา ด้วยเครื่องฟอกอากาศแบบพกพาติดตัว
ปล่อยไอออนลบ ฉีด PM 2.5 ไมครอน ให้ร่วงกราว
“ช่างหัวเรื่องสาธารณะ ความตายสิวะ ประสบการณ์ส่วนตัว”
เรียกร้องลงถนน ยื่นจดหมายถึงใคร ช้าเกินไป
ณ ดินแดนที่ถูกรมควันจนแสบจมูก
เรารู้ ท่านรู้ นี่คือแก๊สพิษโดยกำเนิด
นักดมกลิ่นที่ขึ้นทะเบียนกับทางการจมูกเสียไปแล้ว?
หรือเพดานเกณฑ์มาตรฐาน นอนแผ่แบราบลงเพื่อใคร
ฉันชอบเวลาเป็นหวัดเหมือนกัน
ไม่ได้กลิ่นอะไรเลย
แต่ถึงจะเป็นหวัดจนตายกันทั้งบาง
แต่ถึงจะเป็นหวัดจนตายกันทั้งบาง
กลิ่นนี้จะแทรกซึมในลมหายใจ
…แห่งลูกหลานของเราต่อไป
แผ่นดินแห่งความบอดใบ้!
แผ่นดินแห่งความเร้นลวง!
แผ่นดินที่ต้องหลบซ่อน!
…อย่างเสือหมอบแมวเซา
แม้ต้องนำทางด้วยกลิ่นเลือด
เพื่อสั่งสอนลูกหลาน ผู้ไร้ปากไร้ตา
พูดไม่ได้ มองไม่เห็น แต่อย่าให้ถึงกับไม่ได้กลิ่น
ความไม่ชอบมาพากลเหล่านั้น
ขอให้เหลือจมูกไว้สักอย่าง…
ขอให้เหลือจมูกไว้สักอย่าง
ขอให้เหลือจมูกไว้สักอย่าง…