โดย เพตรา วิเศษรังสี

ขอบคุณภาพหน้าปกจาก iStock.com/Domepitipat

*

ฉันชอบเวลาเป็นหวัดเหมือนกัน 

ไม่ได้กลิ่นอะไรเลย

ควันไฟ ไอฝน แม้แต่กรุ่นกาแฟที่รักนักหนา

ข้างนอกนั่น เราต่างใส่หน้ากาก 

กลิ่นของความจริง คละคลุ้งไปทั่ว 

ไม่คิดจะหลีกหนี ต่อต้าน ทำลายล้าง

เราสูดดมความจริงกันทุกวัน 

อยู่กับปัญหา ด้วยเครื่องฟอกอากาศแบบพกพาติดตัว

ปล่อยไอออนลบ ฉีด PM 2.5 ไมครอน ให้ร่วงกราว

“ช่างหัวเรื่องสาธารณะ ความตายสิวะ ประสบการณ์ส่วนตัว”
เรียกร้องลงถนน ยื่นจดหมายถึงใคร ช้าเกินไป 

ณ ดินแดนที่ถูกรมควันจนแสบจมูก

เรารู้ ท่านรู้ นี่คือแก๊สพิษโดยกำเนิด

นักดมกลิ่นที่ขึ้นทะเบียนกับทางการจมูกเสียไปแล้ว?
หรือเพดานเกณฑ์มาตรฐาน นอนแผ่แบราบลงเพื่อใคร

ฉันชอบเวลาเป็นหวัดเหมือนกัน 

ไม่ได้กลิ่นอะไรเลย

แต่ถึงจะเป็นหวัดจนตายกันทั้งบาง

แต่ถึงจะเป็นหวัดจนตายกันทั้งบาง

กลิ่นนี้จะแทรกซึมในลมหายใจ

…แห่งลูกหลานของเราต่อไป

แผ่นดินแห่งความบอดใบ้!

แผ่นดินแห่งความเร้นลวง!

แผ่นดินที่ต้องหลบซ่อน!

…อย่างเสือหมอบแมวเซา

แม้ต้องนำทางด้วยกลิ่นเลือด

เพื่อสั่งสอนลูกหลาน ผู้ไร้ปากไร้ตา 

พูดไม่ได้ มองไม่เห็น แต่อย่าให้ถึงกับไม่ได้กลิ่น

ความไม่ชอบมาพากลเหล่านั้น

ขอให้เหลือจมูกไว้สักอย่าง…

ขอให้เหลือจมูกไว้สักอย่าง

ขอให้เหลือจมูกไว้สักอย่าง…

image_pdfimage_print