Hermind เรื่อง
ภาศินีย์ เกิดวิบูลย์ ภาพหน้าปกโดย
*
แสนหยดน้ำตา
หนึ่งใจที่ไขว่คว้า
หนึ่งวิญญาณที่ร่วงหล่น
ในหลุมดำของความเศร้า
ชีวิตที่ควานหาความช่วยเหลือ
ไขว่คว้าได้เพียงความมืดดำในอากาศที่ว่างเปล่า
เสียงแห่งความเงียบงันว้าเหว่กึกก้อง
ความช่วยเหลือยังคงมาไม่ถึง
ไม่รู้ว่ามีใครสนใจบ้างไหม
ความเศร้าผลักนักศึกษาตกจากตึก
ร่างนั้นกระแทกพื้นแตกกระจาย
ใต้ตึกนั้นมีคนตาย
บนตึกนั้นมีคนกำลังคิดถึงการฆ่าตัวตาย
ความช่วยเหลือที่ร้องขอซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่มีวันมาถึง
ใครที่รับฟังความทุกข์กลับบอกให้ไปนั่งสมาธิ
พวกเขาสร้างสถานสมาธิขึ้นมา
และมันไม่ได้ช่วยผู้ที่ถูกกัดกินด้วยความเศร้าเลย
โรคร้ายที่บั่นทอนวิญาณที่แหลกสลาย
และพวกพยายามยัดเยียดให้รักษาด้วยสมาธิ
ความทุกข์วนเวียนทุกขณะจิต
มันใช่ทางออกจริงหรือ
ทำไมยิ่งอยู่ยิ่งทรมาน
ไม่มีใครตั้งใจฟังคำพูดที่สะท้อนความทุกข์ออกมาด้วยซ้ำ
ไม่มีใครในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ได้ยินเสียงของความเศร้า
ความเศร้าผลักนักศึกษาตกจากตึก
ร่างนั้นกระแทกพื้นแตกกระจาย
ใต้ตึกนั้นมีคนตาย
บนตึกนั้นมีคนกำลังคิดถึงการฆ่าตัวตาย
มีเพียงการอยู่กับตัวเองแล้วจมลงไปในความเศร้ามากขึ้น
ขอแค่เพียงฟังเสียงหนึ่ง
เสียงที่ขอความช่วยเหลืออย่างจริงจัง
ความเศร้ายังคงกัดกินทุกอณูวิญญาณ
และความช่วยเหลืออื่นไม่มีวันมาถึง
*
